Do Sidry...

"Sidra – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w gminie Sidra, nad rzeką Sidrą" - tak można wyczytać w Wikipedii. Ktoś wie w ogóle gdzie to jest? Z tą miejscowością mam wiele pozytywnych wspomnień. Kiedyś tętniła życiem. Pełny wody, brudny 50 - metrowy betonowy basen wypełniony ludźmi, których nie obchodziły żadne badania sanepidu. Zresztą, ktoś badał wtedy tę wodę? I nikt nie umarł. Turnieje w piłkę nożną. Oj działo się nawet po meczach a może w szczególności po nich... Nawet można było wypożyczyć kajak, aby popływać po zalewie. Dziś niestety Sidra chyba wymiera a może już wymarła... Moim zdaniem nie z powodu tego, że za komuny sztucznie pompowano tu kasę a komuna się skończyła. Lecz z powodu niewykorzystanych szans... bo Sidra ma potencjał. Zabrakło chyba człowieka z wizją, gospodarza-biznesmena.  

Na tą wycieczkę postanowiłem wyciągnąć mojego syna. W dobie atrakcyjności komputerów, smartfonów to trudne zadanie. Gdyby ktoś mnie zabierał na rower w jego wieku, ale byłby człowiek szczęśliwy... 

Do Sidry jedziemy przez Pawłowicze, aby dłużej, spokojniej i atrakcyjniej było. Trasa w większości po drogach polnych. Najpierw Gliniszcze Małe w których skręcamy na Starowlany. Przy drodze uwagę zwróciła tajemnicza mogiłka, chyba mogiłka, zadbana.    

Coś mnie "nadejszło", aby sprawdzić masę roweru...

W okolicach Starowlan, Śniczan, Zwierżan, Achrymowiec, występują pagórki dość wysokie i strome, bardzo przypominają te z Suwalszczyzny, pojedynczo co prawda, ale są.

W pewnym momencie Szymon krzyczy: "Tato patrz cmentarz!". Ale było to tylko miejsce z głazami narzutowymi, których nikt (wydaje mi się) nie ruszył jeszcze od czasu lodowca choć trzeba przyznać, że skojarzenie Szymona w pewnym sensie właściwe. Znów podobieństwo z Suwalszczyzną - np. Głazowisko Bachanowo. Szymon nie uwierzył, że to tylko głazy narzutowe i postanowił sprawdzić czy na pewno tatuś mówi prawdę...

Szymon nie był zachwycony, gdy na drogowskazie zobaczył "Sidra 15". Wie doskonale co to znaczy przejechać 15 km i z powrotem  po rozmokniętej drodze polnej lub szutrowej, ale uspokoił go dziurawy asfalt za znakiem.

Droga asfaltowa ze Starowlan do Pawłowicz jest naprawdę urozmaicona. Przez wsie jest jednak droga brukowana - kocie łby, więc "good masaż". 

Po drodze chciałem upolować łosia, który przecią drogę max 50 m od nas, ale zanim załadowałem aparat znikną z zaroślach. W Pawłowiczach jest dwór, który ma bogatą historię. Teraz jest w rękach prywatnych. Został przekryty i sobie stoi. Najadłem się strachu gdy mimo tabliczki zakazującej przeszedłem przez dziurę w płocie aby zrobić zdjęcie a tu zza winkla wybiega "uroczy" owczarek niemiecki. Okazało się że właściciel owczarka zawędrował tu w tym samym celu co ja. A piesek sympatyczny...

Co w nim takiego nadzwyczajnego? Jest to najstarszy dwór w naszym regionie. 

Dość dobrze opisany  na stronie: http://dworypogranicza.pl/index.php/dwory/156-pawlowicze Są nawet legendy z nim związane - jak to zazwyczaj z dworami, zamkami i innymi pałacami bywa. 

Przechadzając się po terenie wokół, można sobie wyobrazić jak to wszystko wyglądało w czasach świetności.

 W okolicach Litwinek o tak kogoś poniosła architektoniczna wyobraźnia - domek na drzewie...

Choć niebezpiecznie, bo ślisko to jednak bardzo urokliwie wygląda alejka modrzewiowa gubiąca igły jesienią. To jest za Litwinkami, o ile dobrze pamiętam, albo przed! Jak kto woli.

  

Postanowiłem zajechać i obadać dawno nie widziany dwór Wandzin. Coś się zmieniło? Dalej niszczeje? W tym celu wynalazłem drogę przez, powiedzmy las. W pewnym momencie była tak zryta przez dziki, że rowery trzeba było prowadzić.

To już krzyż obok wjazdu na teren dworu w Wandzinie. 

Alejka brzozowa prowadząca na podwórze.

Zapadłe, zniszczone, częściowo "zmodernizowane" eternitem budynki dworskie.

A to jest sam niszczejący dwór w Wandzinie. Obecnie wiem, że znalazł swego nabywcę, gdyż był od wielu lat przeznaczony na sprzedaż. Coś tam się dzieje. Przynajmniej został zamknięty i krzaki wytrzebiono. O Wandzinie, Sidrze i innym sidrzańskim dworze - dworze Eynarowiczów, poczytać można tutaj.

Tu wdrapaliśmy się po schodach na górę zamkową znajdującą się przy szkole podstawowej aby obadać ruiny zamku bastejowego wzniesionego ok. 1566 a rozwalonego w 1863 - ech, burzliwa ta nasza historia. W sumie nic nadzwyczajnego. Jak ktoś ciekawie poopowiada o tym - to ok. Ruiny jak ruiny - niewiele w prawdzie zostało. W parku są jeszcze ruiny zboru kalwińskiego lecz dokładnie jak powyżej.

W Sidrze jest jeszcze pewien tajny park. Dlaczego tajny, bo z przyjezdnych mało kto o nim wie. Przez ten zaniedbany park, mieszaninę krzaków różnych, pokrzyw itp. prowadzi z "centrum" obok piekarni do wspomnianego nieczynnego już dzisiaj basenu droga ułożona z trylinki. Kiedyś za komuny nazywało się to - Ośrodek Sportów Wodnych w Sidrze czy jakoś tak. Przez ów park przepływa Rzeka Sidra.   

Z racji tego, że okolice Sidry to miejsca trochę zapominanie więc najcenniejszym tu towarem jest święty spokój. Powstają dacze i inne mniej lub bardziej okazałe miejsca wypoczynku. Na podwórkach często się widuje samochody na warszawskich i innych wielkomiejskich blachach.

Czas na piknik. Zawsze w terenie wszystko inaczej smakuje. Lepiej znaczy!

Taki obrazek to już naprawdę rzadkość. Prawdziwie obfite wiejskie podwórze, konie krowy a za lasem jeszcze owce, kury i indyki. Wspomnienia z dzieciństwa powracają!  

Miny mówią wszystko... Zadki prawidłowo bolą...

Tyle przejechaliśmy:

Tutaj podejmuję próbę umieszczenia mapy na podstawie śladu gps i zdjęć z lokalizacją.